Le Havre is nog geen Moskou (maar het kan nog komen)

In de stad waar de vrouwen van Oranje dinsdag het spits afbijten tegen Nieuw-Zeeland is het zoeken naar een sprankje WK. Een getraind oog signaleert dat de tram is bestickerd met het WK-logo waarop zelfs een oer-Hollands ‘Welkom’ is te lezen. Het Hotel de Ville blijkt gedecoreerd met een groot doek, al is het maar om te vermelden dat je voor 9 euro in het stadion kan zitten. En op het strand (van kiezelstenen, beetje jammer) zijn de timmerlieden druk doende om de Fan Experience in gereedheid te brengen. Maar om nou te zeggen dat Le Havre een Coupe du Monde ademt, non.

Voelbaar verleden

Natuurlijk, er zijn genoeg plausibele verklaringen. Frankrijk staat op deze dag vooral stil bij D-Day, 75 jaar geleden. Maar de plechtigheden vinden vooral op andere plekken in Normandië plaats.

Le Havre bleef tijdens de oorlog lang in Duitse handen. Geallieerde bombardementen kostten in september 1944 zo’n 2000 burgers het leven en verwoestten grote delen van de stad. De wederopbouw leverde een modernistisch stadsbeeld op. Maar de tol van de bommen moet op een dag als vandaag voelbaar zijn voor de inwoners van deze stad.

Tegelijkertijd gaat het leven op de boulevard gewoon door. Mannen op leeftijd spelen petanque in het zand. Een chique dame laat haar knorrende hond uit. Een man zit met ontbloot bovenlijf zijn krantje te lezen voor een van de houten, felgekleurde kleedhokjes op het strand. En de youngsters stunten op de skatebaan, enkele meters verderop.

Uit weinig blijkt dat Frankrijk morgen aftrapt voor een groot voetbalfeest en dat Le Havre zaterdag al gastheer is van een treffen tussen Zuid-Afrika en Spanje.

Mannen naar finale

Een pleintje tegenover de bibliotheek, een futuristisch bol en wit bouwwerk van Oscar Niemeyer, huisvest een aantal restaurants en pubs. We strijken neer in een etablissement met grote televisieschermen en voetbal-ballonnen aan de muur. Plus een groene opblaas-krokodil, maar dat terzijde. Op de schermen zien we oranje en wit. Nederland en Engeland, in de halve finales van de Nation’s League. Mannen, wel te verstaan.

We worden omgeven door Engelsen die met een pint in de hand wild gebarend een strafschop claimen. En krijgen. Het geschreeuw als hun Three Lion’s vanaf elf meter de score hebben geopend, is oorverdovend en ronduit stuitend. Maar onze revanche zal nog komen. Als Oranje in de verlenging de wedstrijd heeft beslist, zien we onze Engelse vrienden eerst deemoedig het hoofd op de bar leggen en vervolgens in stilte het pand verlaten. Weer een illusie armer…

Als we vanaf morgen, wanneer de vrouwen hun WK beginnen, dezelfde taferelen kunnen aanschouwen in de kroegen, op de pleinen, waar dan ook, is de emancipatie van het vrouwenvoetbal dan geslaagd?

Edwin Cornelissen

NOS verslaggever Edwin Cornelissen volgt het WK Vrouwenvoetbal vanuit Frankrijk op de voet. Tijdens het WK hoor je hem op NPO Radio 1 over de wedstrijden. En dagelijks verschijnt er een column over zijn belevingen op onze website.