Abdelkader Benali: 'Portugal - Marokko, de strijd om erkenning'

Het was allemaal zo hoopvol begonnen. Het Luzhinki-stadion waar Gerard Nijboer in 1980 bij de Olympische Spelen binnen rende om het zilver op de marathon veilig te stellen, kleurde rood. In een verlegen hoekje zat een cohort Portugezen hun Armada af te wachten, het was er windstil. Elke hoek in het stadion uitgebreid in bezit genomen door de Marokkaanse invasie die en masse waren opgetrokken in een feestelijke optocht zingend en lallend vanaf het Rode Plein. Rood op rood. Het Marokkaanse publiek zong het volkslied uit volle borst mee, zonder een regel te laten liggen, duidelijk geprononceerd, aangevuurd door de adem van onverzettelijkheid en geloof in eigen kracht.

Ik zat helemaal boven in het stadion en had dus uitstekend uitzicht over het gladiatorengevecht, dat zich al snel ontwikkelde tussen een gevecht tussen gladiator Ronaldo (een 10+ op het wedstrijdformulier na afloop) en de elf Atlasleeuwen. Wellicht de grootste speler van dit moment, zoon van Madeira, devalueert niet alleen de tegenstander maar ook zijn eigen team tot amateurs. Je ziet hem coachen. Aanvallen opzetten en afronden. Scoren. Wat hij vrij snel deed. Deze keer een kopbal. Ronaldo, het Zwitsers zakmes van het internationale voetbal. Op de tribunes beseften we dat de wedstrijd lang was, de Moskouse dagen nog langer. We pompten onze hunkering in hun spel. De spelers van Marokko vlinderde over het veld, Portugal teruggedrongen en gedwongen om alle zeilen bij te zetten.

Het moment van de wedstrijd was voor mij toen Nordinne Amrabat uit Huizen zijn gezichtsbeschermer afrukte en naar de kant gooide. Hij koos voor de totale inzet, wenste niet gehinderd te worden door de beknelling van de medische ondersteuning. De hersenschudding werd tot niet bestaand verklaard. Het moest hard worden, harder dan hard. Het veld leek in brand te staan. Wij, de supporters, ondertussen, grepen dan naar ons hoofd, voelden ons hart hooggehouden worden, waarna we, weer een kans gemist!, als ruimtecapsules die op aarde neerstorten, neerzegen in onze stoeltjes.

De grinta van het elftal balde zich samen in Amrabat. Hij was onvermoeibaar. Klaar om in het harnas te sterven.

Het fluitsignaal klonk. Voetbal is het mooie spel en aan het einde wint Macchiavelli. Deze keer in de Portugese uitvoering.

Marokko de morele winnaar. Buiten het stadion hadden de Marokkaanse supporters er hun mond vol van. Met vooruitgestoken borst verkondigden ze de wereld dat Marokko had laten zien in staat is om te strijden. Dit was voetbal. De complimenten stroomden binnen.

Een als Leeuw verklede Marokkaan danste op de ritmes van de trommels. De teleurstelling werd weg gedanst.

Ik toog naar een Georgisch restaurant waar ik in mijn eentje nadacht over de onrechtvaardigheid in de wereld. En dat ik er nooit aan zal wennen.

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Facebook en Twitter