Ladies first

Nu was afgelopen week wel een extreem mooi bewijs van bovenstaand axioma, want de Nederlandse winnaressen en succes-ladies die net niet wonnen, maar wel een medaille mochten ophalen, kon je in rijen van drie opstellen. In het water, op de fiets, hard hollend, in boten, springend, duikend: overal Oranje. Superieur zilver op de 10 kilometer van Susan Krumins in Berlijn, mooi tenniswerk van Kiki Bertens in Canada en dan hadden we al de waterpolospeelsters gehad en vonden we brons voor Dafne Schippers eigenlijk maar een (lichte) tegenvaller. Ja, heel vaak stond er stralend Oranje op het veld.

Gunfactor

Euforisch Oranje zelfs ook in het geval van Femke Heemskerk, de vrouw met misschien wel de grootste gunfactor die wij redelijkerwijs mogen gebruiken. Haar zilveren medaille op de 100 meter vrije slag in Glasgow werd een feest, vooral vanwege de giga vreugde-uitbarsting van de zwemster die uit haar allerdiepste binnenste kwam en die we, buitenstaanders, allen ook meteen begrepen. Toen haar verder gevraagd werd ietwat verder te gaan evalueren zei ze simpel: "Mijn hoofd staat niet op standje nadenken." Een vrouw om van te houden...

Een ietwat andere woordenwisseling tussen sportvrouw en ondervrager (van de NOS) leverde een spannende halve minuut televisie op na het wielrennen. De nipt verslagen Anna van der Breggen stond keurig te wachten op een vraag die bleek te luiden: "Hoe zuur is deze nederlaag?" Ze pauzeerde precies lang genoeg om van haar ingekapselde walging te doen getuigen en sprak vervolgens het woord mooi uit: "Zuur." De rest van het gesprekje verzoop in van alles. De sportvrouw had geen zin in de voor haar onnozele vragen en terecht. Ze bleef wel staan, maar voor hetzelfde geld had ze de vragensteller een pets op zijn hoofd gegeven en was ze weggelopen.

Overigens wel mooi om het bestaan van een topsportvrouw, zoals Van der Breggen is, de laatste twee weken van heel dichtbij mee te maken. Extreem nipt geklopt in die ene Tour de France-etappe-voor-vrouwen, extreem dichtbij de finish ingehaald door het peloton, omdat de rest van de Nederlandse ploeg zat te pitten in de wegrace en met twee seconden verslagen in de tijdrit, geldend voor het EK. Ga er dan maar staan, drie zeer nipte nederlagen en als het zuur van de teleurstelling je uit de poriën stroomt en je weet dat de vragenstellers tegenover je met vooral voorzichtig geformuleerde platitudes van het ergste soort aankomen, ja, geef jezelf dan maar eens een houding. Daar kan waarschijnlijk geen mens tegenop; man noch vrouw.

Bij toeval de BBC

Op woensdag keek ik, bij volkomen toeval, naar de BBC (gek maar waar: weinig mensen kijken bij toeval naar de BBC, vooral als het sport betreft, dan kijk je vaak omdat je weet dat je bij juist die club ruim aan je trekken komt) en viel middenin het torenspringen voor vrouwen.

Nou zijn er jaren voorbijgegaan dat ik daar niet naar keek en ook geen idee had of 'we' daar ook goed in waren, maar nu ineens stond er een stevig geschouderde sportvrouw op die toren, die, vond ik meteen, een prettige 'uitstraling' had. Ze heette Céline van Duyn en ik dacht eerst dat ik naar een volwassen turnster keek. Twintig minuten later leverde ze een prima laatste sprong af, klom uit het water, maakte een bescheiden armgebaar dat met 'winst' te maken had en liet een knuffel van haar coach toe. Vervolgens kwamen alle andere meiden knuffelend en schouderkloppend langs en had ons Koninkrijk weer een verrassend goed optredende sportvrouw waar, wees eerlijk, niet veel mensen van geweten hebben.

Ze sprong in Edinburgh en de waakse NOS had daar geen camera noch verslaggever. Tja, en dan zit je ineens met een Europees kampioene en dan wordt het slechts een spontaan uitgevoerde Skype met de studio; het laatste redmiddel voor journalistieke (tijdelijke) afwezigheid.

Schouder-ophalen-titels

Dat op donderdag Sharon van Rouwendaal in Loch Lomond voor de tweede maal kampioene werd (eerst de 5 km, later de 10 km) verbaast ons al niet meer. Ze is wereldklasse en nauwelijks te verslaan. Dat worden dan van die schouder-ophalen-titels. Daar waar ook de Nederlandse hockeyvrouwen in grossieren. Dat deden ze nu weer. Nederland-Ierland: 6-0. De Ieren waren driemaal in de Nederlandse cirkel verschenen. In de hele wedstrijd. Nederland-Ierland was bepaald geen reclame voor de 'wereldsport' hockey en daar kunnen de Nederlandse speelsters dus niets aan doen. Zij zijn goed, zij trainen goed en veel en zij bepalen de gang van zaken in een groot toernooi.

Dat de rest van de wereld bijna afgehaakt heeft (waardoor het onbekende en niet sterke Ierland finalist werd), valt de Nederlandse sportvrouwen niet aan te rekenen, maar ligt nu op het bord van de Internationale Hockey Federatie. Daar moet heel snel iets gebeuren of hockey verdwijnt van het Olympisch toneel: een te kleine sport die in te weinig landen op niveau gespeeld wordt. Dat zou je niet zeggen als je in het Hollandse sportlandschap rondkijkt, maar internationaal? Nogmaals: daar hoeven de Nederlandse vrouwen zich niets van aan te trekken. Zij hebben hun hobby uitgebouwd in het op een zeer volwassen vorm uitoefenen van een leuke sport.

Met één aantekening: het op de thuiskomst van een schoolreisje lijkende 'ontvangst' van 'onze meiden' op Schiphol had niet echt op de tv uitgezonden hoeven te worden. Ernaar kijken leverde een gênant bloosgevoel op. Kom op... Of was dit een geslaagde parodie op Joris Linssen van een gefrustreerde televisiemaker?

Lang leve onze meiden

Conclusie: lang leve onze meiden, vrouwen of hoe je ook naar al die kampioenen wilt kijken. Dat proces is overigens al jaren aan de gang, maar schoot nu ineens door het plafond. In Sports Illustrated, het Amerikaanse sportblad, werd er al een aantal maal gewag van gemaakt en werd ooit de vraag gesteld of iedere jonge vouw die in Nederland goed in sport is een blond staartje en lange benen heeft en heel erg diep kan gaan. Nederlandse deernen scoorden en scoren op vele velden: women power tot en met. Dat er een mooi wetenschappelijk onderzoek kan worden opgestart om dit alles te gaan verklaren, lijkt me logisch. Welke Universiteit? En wij mannen kunnen van enige afstand toekijken en applaudisseren en deemoedig het hoofd buigen.

O ja, dat had ik ook nog ergens aangetekend... Kijkcijfers Nederland-Ierland, WK vrouwenhockey: 1,2 miljoen kijkers. PSV-Feijenoord, Johan Cruijff-schaal: 523.000 kijkers. Standaard Luik-Ajax, voorronde Championns League: 409.000 kijkers. Ja, ik weet het, je mag geen appels met peren vergelijken, maar het is tekenend: Nederland ziet graag Oranje succes op de buis. Nederland-Ierland was een eenrichtingswedstrijd waar geen enkele sjeu aan was. En toch trekt dat dus het dubbele van de voetbalwedstrijden van onze toppers, zij het dat die niet op de publieke zender(s) werden uitgestraald.

Maar toch, ladies first (tegenover mij aan de keukentafel wordt zacht gegniffeld... Ik ga maar koffie inschenken).

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.