Tim Fransen: 'Vergeet niet dat je doodgaat'
- Nieuws
- Tim Fransen: 'Vergeet niet dat je doodgaat'
Tim Fransen maakt naam als cabaretier. Zijn eerste voorstelling werd onderscheiden met de Neerlands Hoop-prijs, en voor zijn huidige voorstelling Het kromme hout der mensheid ontving hij recent de Poelifinario. Fransen is ook filosoof en schreef zijn eerste boek, Brieven aan Koos. Hij gaat hierin op zoek naar antwoorden op de grote vragen van het leven, door zijn filosofische helden achterna te reizen. In Kunststof vertelt hij openhartig over zijn levensvragen en drijfveren.
De zoektocht naar zijn podiumvorm
Tim Fransen: "Moralisme is eigenlijk de doodsteek voor theater. Het gaat moeilijk samen. Het podium is niet de plek om te preken. Het is een moeizame zoektocht geweest hoe ik mijn betrokkenheid op het podium kwijt kon zonder preker te worden. Kunst gaat misschien wel over het stellen van de juiste vragen, tenminste het is de manier waarop ik mijn engagement kwijt kan. Vragen die we in ons dagelijks leven misschien liever vergeten."
Thema's
Tim vertelt over een van de thema's in zijn voorstelling: "Het zijn vaak de prestaties die op de voorgrond staan. Zo worden bij mij vaak de gewonnen prijzen genoemd en wat ik ook vaak van mezelf naar buiten breng, zijn toch de zaken waarin ik slaag. Maar het zijn vaak de dingen die we moeilijk vinden, waar we onzeker over zijn, waar we verdrietig over zijn, die we verbergen.
Uiteindelijk wonen we in een vergankelijk lichaam
Ik denk uiteindelijk dat wat we delen als mens, waar we elkaar kunnen vinden, is dat het leven ook moeilijk is. Dat er een inherent tragisch element in zit en dat we niet aan een zekere dosis ellende ontkomen. Zoals onze sterfelijkheid. Uiteindelijk wonen we in een vergankelijk lichaam dat langzaam uit elkaar gaat vallen", zei hij lachend.
Dat je je kwetsbaarheden laat zien is een teken dat je ander vertrouwt
"Het is soms een verademing als iemand eerlijk zegt, het leven is ook gewoon een gedoe. We presenteren vooral alles wat goed gaat. Het is zo zonde dat er een kant is die we verborgen houden, waarin we juist elkaar kunnen vinden. Waar we troost kunnen vinden bij elkaar, waar we elkaar kunnen steunen. Waar we om ons verdriet kunnen lachen. Voor mij is het de basis van echt innig contact: dat je je kwetsbaarheden laat zien is een teken van vertrouwen, een teken dat je de ander vertrouwt."
Gerelateerd
