Slapen naast je grafkist

"Eng?", zegt Juan Cáceres schaterlachend. "Ik ben niet bang voor de dood. Voor je het goed en wel door hebt ben je er al geweest!" Achter zijn bed, staat een in plastic verpakte doodskist. Hij heeft hem al jaren in huis. "Je weet niet wanneer je doodgaat, en zo komt niemand voor verrassingen te staan. Zie het als een reis, ik heb mijn koffer vast klaar staan."

Eeuwenlang gebruik

De 85-jarige boer is niet de enige in het Colombiaanse Atánquez die ’s avonds in bed kruipt met zicht op zijn eigen grafkist. Sterker, het ruimschoots op tijd kopen van een kist was in het inheemse dorp eeuwenlang een gebruik.

"Het gold als een levensverzekering," vertelt dorpshistoricus Eugenes Oñate. "Om de begrafeniskosten voor te zijn maar ook omdat men gelooft dat je met zo’n kist langer leeft – alsof de dood dan geen zin meer heeft. Bovendien werden die kisten vaak ‘uitgeleend’ aan families die plotseling een dode hadden. Die moesten dan een nieuwe kist teruggeven, van een betere kwaliteit. Dus hoe vaker je je kist uitleende, hoe beter hij werd."

Doodsteek

Maar de traditie heeft zijn langste tijd gehad. "Steeds vaker kwam er een slechtere kist terug", zegt Oñate. "De doodsteek kwam van overheidsprogramma’s die gratis kisten leveren aan armen. Daarmee verdwijnt een deel van de cultuur hier."